به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شهید طوسی، قدرت الله سورکی آزاد درباره توجه شهید محمد حسن طوسی به نیروهایش روایت می‌کند:  طوسی تمام رزمنده‌ها و خانواده‌هایشان را از خود و خانواده خود می‌دانست. نه تنها رسیدگی به درد و رنجشان در جبهه را وظیفه خـود می‌پنداشت، بلکه به رفع مشکلات آنها و خانواده‌هایشان در پشت جبهه نیز به عنوان یک ضرورت می‌نگریست چه آنهایی که به شهادت رسیده و چه آنهایی که هنوز به عنوان رزمنده در کنارش بودند. 

اساسی ترین کاری که در مرخصی‌ها انجام می‌داد ایـن بـود کـه بـه اتفاق یکدیگر به خانواده‌های شهدای تحت امرش و آنهایی که می‌شناخت، سرکشی کنیم از شهرهای استان مازندران شروع می‌شد و از یک طرف تا گرگان و علی آباد و از طرف دیگر گاهی اوقات تا شهرهای استان گیلان ختم می شد.

 جان کلام آن که طوسی سخت نسبت به نیروهایش تعصب داشت و بسیار برای از دست دادنشان متأثر می‌شد و گریه می‌کرد. داستان شهادت شهید اسماعیل خلیلی معروف به اسماعيل چریک را که شنید بسیار متأثر شد.

 روی نیروهایش عجیب تعصب داشت. رحمت الله محمدیان که شهید شد، طوسی ۴۸ ساعت گریه می‌کرد. یعنی تمام بچه‌ها وقتی می‌رفتند اتاقش جز گریه چیزی از او نمی‌دیدند. حالا چه فلسفه‌ای بود و چه عادتی بود و چه انس و ألـفـت و اختـی بــود که ایشان با نیروهایش گرفته بود [ نمی دانیم]، اینخودش برای مدیران امروز ما باید درس باشد.

پایان پیام