به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شهید طوسی،  سمیه طوسی فرزند شهید محمدحسن طوسی درباره بخشی از زندگی پدرش روایت کرده است: «خاطره من از پدر مربوط به زمانی است که در دوران ابتدایی بودم و انتظارتی که از پدر بزرگوارم داشتم مربوط به زمانی است که در کودکی به سر می‌بردم و خواسته‌های من در حد همان دوران بود و با توجه به سختی دوران جنگ و محدودیت زمانی که بعد از مدت زمان طولانی به منزل می‌آمدند؛ اما حق پدری را به تمام معنا و به درستی ادا می‌کردند.

 به یاد دارم که سعی می‌کردند نماز را با جماعت بخوانیم و بعد از نماز قرائت قرآن داشتیم و قرآن را آهنگین قرائت می‌کردند و گاهی در بین نماز تلفن زنگ می‌خورد یا زنگ منزل به صدا درمی‌آمد و من نماز را رها می‌کردم و برای بازکردن درب منزل یا پاسخ به تلفن می‌رفتم که برای من توضیح می‌دادند که در بین نماز نباید نماز را ترک کنم و آداب نماز را باید به جا آورم. «من خیلی بابایی بودم و پدرم را دوست داشتم و فقدان و نبود پدر برای من جبران ناپذیر بود که چیزی جای خالی پدر را برایم پر نکرد.»

پایان پیام